Kiedy trafiłam na terapię, byłam młodą, niespełna 30-letnią dziewczyną, której się wydawało, że życie się kończy… lub przynajmniej na zakończenie zasługuje. Byłam sama – to była moja przewodnia myśl od wielu lat, która definiowała wszystko inne. Dopiero teraz widzę jak płytkie i puste to było i jak wiele wymiarów ma świat, i że choć bycie samemu wiele drzwi zamyka, to równie wiele otwiera. Będąc w związku jest w gruncie rzeczy tak samo…
Moja terapia trwała długo – było raz lepiej, raz gorzej… Były też takie okresy w których wątpiłam w jej skuteczność. Teraz myślę, że to normalne i że ten proces wymagał dokładnie tyle czasu, ile na niego poświęciłam; niczego się nie da przyspieszyć. Postawa, którą budowałam w sobie latami, nie mogła tak po prostu, z wizyty na wizytę się zmienić… Teraz myślę, że terapeutka od początku umiała mi pomóc, jednak- żeby zmiana we mnie była trwała- musiałam dojść do tego sama! W końcu, z pomocą terapii, nauczyłam się nie tylko otwierać na związek, ale przede wszystkim cieszyć moją ”wolnością”. Dotarło do mnie, że wcale nie jestem gorsza! Paradoksalnie, właśnie wtedy kiedy zaczęłam kochać siebie i akceptować stan, w którym jestem – zmieniło się wszystko…
Teraz jestem inną osobą – pełną pasji i planów, cieszę się życiem i choć nie wszystko zawsze jest idealnie, to wiem jak pracować nad sobą i umiem zmierzać się z moimi emocjami. Nauczyłam się nie tylko dawać, ale i brać miłość – dzięki temu jestem teraz w szczęśliwym związku, a wkrótce urodzi się moje pierwsze dziecko, nasz syn.
Wiem, że zmianę, która we mnie zaszła zawdzięczam sobie samej. Jednak nie wyobrażam sobie, aby to wszystko wydarzyło się bez pomocy terapii .

Co inni powiedzą ! Nie przejmowałem się porażką, ale bardziej tym, że od tego momentu zawiodłem, coś nie poszło, jestem gorszy. Podwinęła mi się noga. Mam tylko podstawowe umiejętności, a nie jakieś szczególne jak inni. To kładzie na mnie złe światło. Chce być z siebie zadowolony, ale to dzieje się rzadko, a każda porażka jeszcze to oddala lub pogarsza.
Jestem dumny z innych i ich osiągnięć, ale ja przy nich jestem gorszy. Nie podejmuje rękawicy i nie robię tego samego co oni-nie osiągam niczego. Pytam siebie: czemu ja nie wpadłem na ten pomysł? czemu ja tego nie robię? Niech inni nie robią nic, żebym ja nie czuł się przy nich gorszy – tak bardzo jestem zazdrosny.

Z terapii wychodzę. lżejsza o „kilkanaście kilogramów” ale takich na duszy i głowie, nie na ciele. Początkowo po nieudanych próbach znalezienia dobrego psychologa byłam zrezygnowana. Moim szczęściem było mieć obok siebie osobę, która powiedziała „Idź w końcu do psychologa, masz na to miesiąc, potem sama cię zapiszę.” Jeśli jeszcze tego nie usłyszałeś/łaś a strach lub niechęć hamują Cię, mówię do Ciebie ja. Twoje życie jest w Twoich rękach! I naprawdę nie ma na co czekać. Przez ponad dwuletni okres terapii miewałam kilka kryzysów, prawie się poddałam, ale te momenty później stały się siłą napędową. Mój czas, wysiłek i pieniądze włożone w terapię indywidualną jak i grupową były najlepszą do tej pory inwestycją. Otwarcie mówię znajomym, że jestem po terapii, bo już pora przestać udawać i być sobą. Dziękuję wszystkim, którzy mi w tym pomogli.

Uważność i skupienie Pani Renaty na pacjencie, podczas indywidualnych spotkań, są bardzo duże, a to od pierwszych minut budowało moje zaufanie do terapeuty. Podczas wielomiesięcznego procesu terapeutycznego zawsze czułam się wysłuchana i rozumiana. Ciekawe i trafne pytania dotyczące omawianego zagadnienia pozwalały mi odnaleźć te odpowiedzi, których poszukiwałam w swoim życiu. Z całą odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że mój sukces w terapii był możliwy dzięki dużemu zaangażowaniu mojemu i Pani Renaty. Cenię sobie również dużą otwartość Pani Renaty na moje pomysły oraz cierpliwość do moich decyzji – dzięki temu, czuję, że to „ja” przeszłam terapię i to „ja” podjęłam najważniejsze dla mnie decyzje. I ten podnoszący na duchu uśmiech Pani Renaty, dla mnie był bezcenny. Polecam całym sercem.

Fantastyczne doświadczenie! Dużo śmiechu, czasem płaczu i łez – na pewno baaardzo intensywnie!
Muszę przyznać, że przed pierwszym spotkaniem byłam bardzo sceptyczna. Nie wiedziałam jak to będzie wyglądało, kto się pojawi i jak ja się odnajdę wśród kompletnie obcych mi kobiet, obawiałam sie bardzo i stresowałam. Jednak okazało się, że zupełnie niepotrzebnie! nie wiem czy miałam szczęście, że spotkałam tak cudowne kobiety czy to grupa spowodowala, że tak się otworzyłyśmy, zgralyśmy, zaprzyjazniłyśmy! Każde spotkanie to bomba emocji, doznań, odkrycia kawałka siebie.

W domu rodziców nie mówiło się o emocjach. Przepływanie emocji obok-nie wiem jak to się dzieje. Ciężko mnie wyprowadzić z równowagi, obrazić mnie jest ciężko, wkurzyć ciężko. Czasem się irytuje, bo coś jest głupie. Nie odczuwam szczególnie żadnych emocji. To, że kiedyś nie było rozmów o emocjach naznaczyło mnie w jakiś sposób- nie nazywam, nie odczuwam. Może dlatego jestem alkoholikiem….

Dzieci przychodzą do mnie ze wszystkim. Opowiadają o koleżankach, kolegach, boli, daj mi plaster, skaleczyłem się-wszystko. Moja matka nie opiekowała się mną. Sama sobie opatrywałam rany, wyciągałam wbite szkło, wbitą żyletkę. Nie wiem czemu tego nie robiła. Byłam odporna na siebie i swój ból, ale absolutnie nie jestem odporna na ból dzieci. Nienawidzę paniki dotyczącej dzieci, ale nie mogę zapanować nad tym w żaden rozsądny sposób. Mówię sobie racjonalne argumenty, które do mnie nie trafiają. Jednocześnie czuję, że serce mi kołacze, robi mi się słabo, trzęsą mi się ręce, wymiotować mi się chce, itd.